Mooie toevoegingen. Die marble game kende ik niet, maar ben wel fan van het genre. Heb me ook erg vermaakt met Marble Madness, Kororinpa en Marbles! Balance Challenge op de Wii. Jammer dat ie niet meer in de shop te koop is. Zoveelste argument tégen digital only voor mij.
Raiden Fighters kende ik ook niet, maar ziet er wel tof uit. Doet me een beetje denken aan Skyforce qua looks. Ik vind niet alle shmups even leuk trouwens. Die bullethell games of games waarbij je na 1 x raken dood bent vind ik irritant. Heb me volgens mij wel ooit door Deathsmiles geworsteld op de 360.
Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
-
KillingRaptor
- Locatie: Izegem, België
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Bij de Cave shooters zoals Deathsmiles heb je meestal het voordeel dat je kan verdergaan waar je afgegaan bent. Wel nodig bij die bullet hells.Ribbelchips schreef: ↑24 okt 2022, 11:13Mooie toevoegingen. Die marble game kende ik niet, maar ben wel fan van het genre. Heb me ook erg vermaakt met Marble Madness, Kororinpa en Marbles! Balance Challenge op de Wii. Jammer dat ie niet meer in de shop te koop is. Zoveelste argument tégen digital only voor mij.
Raiden Fighters kende ik ook niet, maar ziet er wel tof uit. Doet me een beetje denken aan Skyforce qua looks. Ik vind niet alle shmups even leuk trouwens. Die bullethell games of games waarbij je na 1 x raken dood bent vind ik irritant. Heb me volgens mij wel ooit door Deathsmiles geworsteld op de 360.
-
arjen1981
- Animal Crossing Tour 2020
Bericht 
Echter zijn dit voor mij nu juist de leukste games op de 360 om nu nog een keer te spelen.
Je kunt het natuurlijk nog wel altijd emuleren op bv. MAME. Maar het is inderdaad juist zo dat deze disc er mooi is ook kwa extra's en opties en sowieso de port zelf.
Ik beloof jullie, de volgende draft, is voor een 10tje op te pikken.
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Nee klopt. Origineel sloot ik daar mee af, maar ik vond het zo'n dooddoener. Elke keer als je kijkt, is die duurder
Echter zijn dit voor mij nu juist de leukste games op de 360 om nu nog een keer te spelen.Je kunt het natuurlijk nog wel altijd emuleren op bv. MAME. Maar het is inderdaad juist zo dat deze disc er mooi is ook kwa extra's en opties en sowieso de port zelf.
Ik beloof jullie, de volgende draft, is voor een 10tje op te pikken.
-
arjen1981
- Animal Crossing Tour 2020
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Binary Domain
Release date: Februari 2012
Ontwikkelaar: Ryu Ga Gotoku Studio
Genre: Cover Shooter
Binary Domain is een cover shooter van Ryu Ga Gotoku Studio onder Sega CS Research and Development No. 1. De studio vooral bekend van de Yakuza serie maakte deze uitstap met het idee om een titel neer te zetten welke speciaal gericht is op het westen. De uit die tijd grote Xbox 360 hit serie, Gears of War, is daarbij de duidelijkste inspiratiebron. De vergelijking is onvermijdelijk.
Erg goed werd Binary Domain echter niet ontvangen door haar bedoelde doelgroep. In de Verenigde Staten werden slechts 20.000 titels verkocht. Hoewel reviews over het algemeen ook in 2012 al positief waren, lijkt Binary Domain tegenwoordig meer geliefd. Voor mij is Binary Domain zels de beste 3rd person shooters van zijn generatie. Een mening die ik kan ondersteund met een recente en gemiddelde Steam review score van een 9!
Binary Domain speelt zich af in het jaar 2080 waarin onze wereld in de ban is van global warming, economische ongelijkheden en grote tech giganten. Delen van de wereld staan onder water, ongelijkheid tussen rijk en arm was nooit zo groot en AI neemt ons en zichzelf in de maling. In recente gebeurtenissen zien we een AI rouge gaan. Een robot die door ons en ook zichzelf niet te onderscheiden is van een echt mens. Deze zogenaamde “Hollow Children” hebben er zelf geen weet van dat zij een AI zijn. Een technologie die wordt verboden vanuit de wetten van de "Nieuw Geneva Convention".
In Binary Domain spelen we met de Amerikaan Dan Marshal welke wordt ondersteund door zijn zes internationale teamleden van de RUST crew. Een task-force speciaal opgericht om situaties als hiervoor genoemd op te lossen. Er is maar 1 persoon en 1 bedrijf die hiertoe in staat is en dat is de “Tyrell Corporation”, uhh nee, ik bedoel Amada Corporation. Aan jou is het om Amada op te sporen voor een ondervraging en uitleg.
De ingrediënten: Replicants, Ghost in the Shell, een futuristische Tokyo een RUST Crew bestaande uit spierbundels, de meest perfecte sexy dame en een oneindig arsenaal aan wapens. Daarmee kun je alle kanten op. Van een domme popcorn flick tot een sciencefiction meesterwerk. Het zal ergens in het midden liggen.
Wel is direct duidelijk waar Ryu Ga Gotoku Studio zich onderscheidt van de 3rd person action shooters van toen en nu. Net als in de Yakuza serie is over de wereld en personages stuk voor stuk goed nagedacht. Alles heeft zijn doel binnen het thema. Een thema die uiteindelijk juist over het menselijk leven gaat. Verteld als een Japanse drama door sterke cutscenes maar verrassend goed ook vooral door en tijdens de gameplay zelf. De personages in jou team hebben elk een duidelijk gedefinieerde persoonlijkheid en beleving. Dit maakt de vele dialogen die tijdens de gameplay afspelen realistisch en interessant. Mede wederom dankzij een sterke voice cast. Het knopje hersenen uit en knallen maar hoeft in deze niet te worden ingedrukt.
Kwa gameplay kan Binary Domain niet meer verschillen van Yakuza en niet minder verschillen van Gears of War. Combat is een directe copie. Het cover systeem en de wapens geven je het gevoel alsof je letterlijk een Gears titel speeld. Wat ik niet anders kan omschrijven dan een enorme plus. Want diezelfde vloeiendheid en satisfaction halen is een uitdaging op zich. En één waar menig andere die het probeerde heeft gefaald.
Het helpt hier dat de grote AI swarm die telkens op je af komt ideale cannon fodder is. Want samen met het geluid dat uit de machinegeweren rolt is het een blijvend genot om robots letterlijk aan flarden te schieten. De robots hebben een mooie shell maar kunnen prachtig gestript worden tot een T-600. Of ontdoen ze van hun benen voor een mooi kruipend exemplaar. Het hoofd er af met een precieze headshot zal zelfs resulteert in een vriend die op zijn soort begint te schieten. De combat en impact van jouw kogel zee is een heerlijk gevoel.
Een andere sterke plus waar ik vind dat Binary Domain beter scored dan Gears, en zeker de eerste delen zijn de omgevingen en de afwisseling daarvan. Ja op de Tokyo highway praten we ook over grijze poep maar de locaties als Shinjuku of ondergrondse metrostations of kantoorcomplexen weten mij toch beter vast te houden.
Met Gears voel ik de ervaring, zeker in singleplayer, op een gegeven moment te snel in herhaling vallen. De gameplay modes bieden hier na elke cover shooter level voldoende variatie. Je kent het wel. Dan nu een level in een grote mech, of op het dak van een trein of neem een turrent van een gepantserd voertuig over. Ze zitten er allemaal wel in. Maar voldoende afgewisseld zodat je bij een load van een nieuw lever toch steeds verder wil spelen. Ook boss battles vragen over het algemeen meer tactiek. Een vergelijking met de bosses uit een Lost Planet vind ik daar niet gek op zijn plek.
Ik noemde gears al in combinatie met singleplayer. Voor mij is Gears met name leuk in multiplayer. En dat is wel één die gezegd moet worden. Binary Domain kent een 4p invasion mode, maar geen coop multiplayer. En dat is natuurlijk wel heel jammer.
De multiplayer wordt ingeleverd voor de mogelijkheid om jouw team opdrachten te geven. Zowel met voice als met sneltoetsen kan deze worden toegesproken en wordt jouw regelmatig wat gevraagd. Afhankelijk van jou antwoord wordt jou band met het team groter of kleiner. Een voor de tijd knap systeem dat deels werkt. Het maakt zoals eerder gezegd de persoonlijkheid van de personages waar je mee samen speelt rijker en interessanter. Had ik het liever ingeruild voor een coop mode? Dat wel ja.
Binary Domain kwam ook uit voor de Playstation 3 maar is op de Xbox 360 versie zoals gewoonlijk beter performant. In deze reviews zoek ik altijd een titel uit die vandaag nog net zo een goede beleving neerzet als destijds. En dat vind ik hier zeker weten weer het geval. Helemaal als je nog telkens naar een nieuwe Gears game uitkijkt. Want er zijn meer goede cover shooters dan Gears. Sterker nog Binary Domain zal ik altijd eerder aanraden dan de Gears titels uit deze zelfde generatie.
Release date: Februari 2012
Ontwikkelaar: Ryu Ga Gotoku Studio
Genre: Cover Shooter
Binary Domain is een cover shooter van Ryu Ga Gotoku Studio onder Sega CS Research and Development No. 1. De studio vooral bekend van de Yakuza serie maakte deze uitstap met het idee om een titel neer te zetten welke speciaal gericht is op het westen. De uit die tijd grote Xbox 360 hit serie, Gears of War, is daarbij de duidelijkste inspiratiebron. De vergelijking is onvermijdelijk.
Erg goed werd Binary Domain echter niet ontvangen door haar bedoelde doelgroep. In de Verenigde Staten werden slechts 20.000 titels verkocht. Hoewel reviews over het algemeen ook in 2012 al positief waren, lijkt Binary Domain tegenwoordig meer geliefd. Voor mij is Binary Domain zels de beste 3rd person shooters van zijn generatie. Een mening die ik kan ondersteund met een recente en gemiddelde Steam review score van een 9!
Binary Domain speelt zich af in het jaar 2080 waarin onze wereld in de ban is van global warming, economische ongelijkheden en grote tech giganten. Delen van de wereld staan onder water, ongelijkheid tussen rijk en arm was nooit zo groot en AI neemt ons en zichzelf in de maling. In recente gebeurtenissen zien we een AI rouge gaan. Een robot die door ons en ook zichzelf niet te onderscheiden is van een echt mens. Deze zogenaamde “Hollow Children” hebben er zelf geen weet van dat zij een AI zijn. Een technologie die wordt verboden vanuit de wetten van de "Nieuw Geneva Convention".
In Binary Domain spelen we met de Amerikaan Dan Marshal welke wordt ondersteund door zijn zes internationale teamleden van de RUST crew. Een task-force speciaal opgericht om situaties als hiervoor genoemd op te lossen. Er is maar 1 persoon en 1 bedrijf die hiertoe in staat is en dat is de “Tyrell Corporation”, uhh nee, ik bedoel Amada Corporation. Aan jou is het om Amada op te sporen voor een ondervraging en uitleg.
De ingrediënten: Replicants, Ghost in the Shell, een futuristische Tokyo een RUST Crew bestaande uit spierbundels, de meest perfecte sexy dame en een oneindig arsenaal aan wapens. Daarmee kun je alle kanten op. Van een domme popcorn flick tot een sciencefiction meesterwerk. Het zal ergens in het midden liggen.
Wel is direct duidelijk waar Ryu Ga Gotoku Studio zich onderscheidt van de 3rd person action shooters van toen en nu. Net als in de Yakuza serie is over de wereld en personages stuk voor stuk goed nagedacht. Alles heeft zijn doel binnen het thema. Een thema die uiteindelijk juist over het menselijk leven gaat. Verteld als een Japanse drama door sterke cutscenes maar verrassend goed ook vooral door en tijdens de gameplay zelf. De personages in jou team hebben elk een duidelijk gedefinieerde persoonlijkheid en beleving. Dit maakt de vele dialogen die tijdens de gameplay afspelen realistisch en interessant. Mede wederom dankzij een sterke voice cast. Het knopje hersenen uit en knallen maar hoeft in deze niet te worden ingedrukt.
Kwa gameplay kan Binary Domain niet meer verschillen van Yakuza en niet minder verschillen van Gears of War. Combat is een directe copie. Het cover systeem en de wapens geven je het gevoel alsof je letterlijk een Gears titel speeld. Wat ik niet anders kan omschrijven dan een enorme plus. Want diezelfde vloeiendheid en satisfaction halen is een uitdaging op zich. En één waar menig andere die het probeerde heeft gefaald.
Het helpt hier dat de grote AI swarm die telkens op je af komt ideale cannon fodder is. Want samen met het geluid dat uit de machinegeweren rolt is het een blijvend genot om robots letterlijk aan flarden te schieten. De robots hebben een mooie shell maar kunnen prachtig gestript worden tot een T-600. Of ontdoen ze van hun benen voor een mooi kruipend exemplaar. Het hoofd er af met een precieze headshot zal zelfs resulteert in een vriend die op zijn soort begint te schieten. De combat en impact van jouw kogel zee is een heerlijk gevoel.
Een andere sterke plus waar ik vind dat Binary Domain beter scored dan Gears, en zeker de eerste delen zijn de omgevingen en de afwisseling daarvan. Ja op de Tokyo highway praten we ook over grijze poep maar de locaties als Shinjuku of ondergrondse metrostations of kantoorcomplexen weten mij toch beter vast te houden.
Met Gears voel ik de ervaring, zeker in singleplayer, op een gegeven moment te snel in herhaling vallen. De gameplay modes bieden hier na elke cover shooter level voldoende variatie. Je kent het wel. Dan nu een level in een grote mech, of op het dak van een trein of neem een turrent van een gepantserd voertuig over. Ze zitten er allemaal wel in. Maar voldoende afgewisseld zodat je bij een load van een nieuw lever toch steeds verder wil spelen. Ook boss battles vragen over het algemeen meer tactiek. Een vergelijking met de bosses uit een Lost Planet vind ik daar niet gek op zijn plek.
Ik noemde gears al in combinatie met singleplayer. Voor mij is Gears met name leuk in multiplayer. En dat is wel één die gezegd moet worden. Binary Domain kent een 4p invasion mode, maar geen coop multiplayer. En dat is natuurlijk wel heel jammer.
De multiplayer wordt ingeleverd voor de mogelijkheid om jouw team opdrachten te geven. Zowel met voice als met sneltoetsen kan deze worden toegesproken en wordt jouw regelmatig wat gevraagd. Afhankelijk van jou antwoord wordt jou band met het team groter of kleiner. Een voor de tijd knap systeem dat deels werkt. Het maakt zoals eerder gezegd de persoonlijkheid van de personages waar je mee samen speelt rijker en interessanter. Had ik het liever ingeruild voor een coop mode? Dat wel ja.
Binary Domain kwam ook uit voor de Playstation 3 maar is op de Xbox 360 versie zoals gewoonlijk beter performant. In deze reviews zoek ik altijd een titel uit die vandaag nog net zo een goede beleving neerzet als destijds. En dat vind ik hier zeker weten weer het geval. Helemaal als je nog telkens naar een nieuwe Gears game uitkijkt. Want er zijn meer goede cover shooters dan Gears. Sterker nog Binary Domain zal ik altijd eerder aanraden dan de Gears titels uit deze zelfde generatie.
-
OldSchool
- Contacteer:
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Mooie uitgebreide review Arjen! De liefde voor de game spat er ook echt van af!
-
toejam
- Locatie: Apeldoorn
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Deze is uitgekomen in een voor mij vergeten periode qua gaming. Zeker een soort game wat ik wel veel speelde op de 360. Misschien toch nog eens een blik op werpen aangezien die geen drol kost.
Professional dabbler
-
Apenheul
- Beheerder
- Contacteer:
- Locatie: 's-Hertogenbosch
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Binary Domain, nooit beelden van gezien en ik ken de game alleen van naam, maar ik wist niet dat het een Ryu Ga Gotoku Studio game was. De vergelijking met Gears wekt mijn interesse.
Bericht 
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Ja, voor mij ook. Compleet langs me heengegaan deze titel, maar raak door je verhaal wel erg geinteresseerd. Was ook wel een fan van de eerste Gears games. Als ik hem eens zie liggen voor een leuk prijsje, dan gaat ie mee! Mooi verhaal!
-
arjen1981
- Animal Crossing Tour 2020
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Jullie reacties bevestigd wel de bekendheid toen maar ook nu. Opvallend is ook hoe hierna Ryu Ga Gotoku Studio zich vooral op Japan ging richten. Fijn dat iBinary Domain wat aandacht heb kunnen geven.
-
Dynamike
- Beheerder
- Contacteer:
- Locatie: Enschede
Bericht 
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Deze heb ik op de PC maar echt nog nooit en te nimmer opgestart. Ik denk dat dat toch maar eens ga doen. Gewoon om een uurtje te kijken. Want dat kan zeker geen kwaad als ik het zo lees!
-
Dynamike
- Beheerder
- Contacteer:
- Locatie: Enschede
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Super Meat Boy
Release date: 20 oktober 2010
Ontwikkelaar: Team Meat
Genre: Platformer
Indie games - In de tijd van de Xbox 360 (en ook de PS3) werden ze groter en groter. Niet alles was een hit. Sterker nog, in die tijd had ik een redelijke hekel aan veel indie-games. Puur omdat ze allemaal hetzelfde deden met hun 16-bit sausje. Toch waren er uitzonderingen zoals Braid, eerder in dit topic al genoemd, maar voor mij was er een game die boven alles uit steeg. En dat was Super Meat Boy! De precisie platformer van Edmund McMillen en Tommy Refenes. De game kwam uit op 20 oktober 2010 voor de Xbox 360. Het eerste platform waar de game op uitkwam. Later kwam de game naar bijna elk platform mogelijk, maar de Xbox 360 maakte de game groot.
Het is een platformer met uitdaging. En hele pittige uitdaging als we eerlijk zijn. Het precies op het juiste moment springen, walljumpen en rennen zijn de grootste mechanics om onder de knie te krijgen. En dat oogt in het begin vrij simpel, maar al snel kom je er achter dat dit helemaal geen gemakkelijke game is. Maar, waar gaat het over? Meat Boy heeft een vriendinnetje: Bandage Girl. En Bandage Girl wordt ontvoert door Dr. Fetus. Meat Boy moet Super Meat Boy worden om haar te redden en alle obstakels te overwinnen. En die obstakels beginnen als simpel gat waar overheen gesproken moet worden, maar al snel komen er nog veel meer obstakels in het spel.
Cirkelzagen, vloeren die verdwijnen als je er op staat en rondlopende tegenstanders maken je het leven zuur. Falen is een ding en dat zal heel vaak gebeuren. Het mooie is dat Super Meat Boy je mislukte pogingen laat zien en het bloed dat er ontstaat als je doodgaat, laat zitten. Sowieso laat je als Meat Boy overal waar je tegenaan springen bloed achter en daardoor wordt het heel snel een rommelige en bloederige boel. Dit veroorzaak ook een soort druk, want je wil het goed doen. En daardoor ga je meer en meer gas geven om het level goed uit te spelen. Het leven uitspelen doe je door het einde te bereiken en Bandage Girl te raken. Maar wel liefde vol natuurlijk.
In sommige levels liggen pleisters. Deze pleisters geven je toegang tot extra levels als je er 10 verzameld hebt. Het ding is wel dat deze op erg lastige plekken liggen/hangen/zweven. Hier komt dan ook de uitdaging om de hoek kijken. Met daar bovenop nog de tijd. Elke level heeft een klok die meeloopt. Je mag er zo lang over doen als je wil, maar het is de bedoeling ze zo snel mogelijk uit te spelen zodat je een A+-grade krijgt. Want dat is toch wat je wil bereiken. Daarbij zijn er warpzones in levels verstopt die je alleen kan bereiken als je snel genoeg bent. Want deze verdwijnen na een aantal seconden. Kortom; haast is geboden, helemaal aan het einde van de levels in de bossfights.
Super Meat Boy is wat mij betreft nooit meer overtroffen. Super Meat Boy Forever, Flea! of The End if Nigh zijn allemaal prima games, sommige beter dan anderen, maar het bereikt nooit het succes van Super Meat Boy voor mij. De game komt, net als Braid, ook voor in Indie Game: The Movie waarbij je de stress van de heren ziet als de game toch niet te zijn blijkt op 20 oktober 2010 als deze uit hoort te komen. Maar ook het succes wat daarna bereikt wordt. Een echte klassieker die 100% in een top 25 thuis hoort op de Xbox 360.
Release date: 20 oktober 2010
Ontwikkelaar: Team Meat
Genre: Platformer
Indie games - In de tijd van de Xbox 360 (en ook de PS3) werden ze groter en groter. Niet alles was een hit. Sterker nog, in die tijd had ik een redelijke hekel aan veel indie-games. Puur omdat ze allemaal hetzelfde deden met hun 16-bit sausje. Toch waren er uitzonderingen zoals Braid, eerder in dit topic al genoemd, maar voor mij was er een game die boven alles uit steeg. En dat was Super Meat Boy! De precisie platformer van Edmund McMillen en Tommy Refenes. De game kwam uit op 20 oktober 2010 voor de Xbox 360. Het eerste platform waar de game op uitkwam. Later kwam de game naar bijna elk platform mogelijk, maar de Xbox 360 maakte de game groot.
Het is een platformer met uitdaging. En hele pittige uitdaging als we eerlijk zijn. Het precies op het juiste moment springen, walljumpen en rennen zijn de grootste mechanics om onder de knie te krijgen. En dat oogt in het begin vrij simpel, maar al snel kom je er achter dat dit helemaal geen gemakkelijke game is. Maar, waar gaat het over? Meat Boy heeft een vriendinnetje: Bandage Girl. En Bandage Girl wordt ontvoert door Dr. Fetus. Meat Boy moet Super Meat Boy worden om haar te redden en alle obstakels te overwinnen. En die obstakels beginnen als simpel gat waar overheen gesproken moet worden, maar al snel komen er nog veel meer obstakels in het spel.
Cirkelzagen, vloeren die verdwijnen als je er op staat en rondlopende tegenstanders maken je het leven zuur. Falen is een ding en dat zal heel vaak gebeuren. Het mooie is dat Super Meat Boy je mislukte pogingen laat zien en het bloed dat er ontstaat als je doodgaat, laat zitten. Sowieso laat je als Meat Boy overal waar je tegenaan springen bloed achter en daardoor wordt het heel snel een rommelige en bloederige boel. Dit veroorzaak ook een soort druk, want je wil het goed doen. En daardoor ga je meer en meer gas geven om het level goed uit te spelen. Het leven uitspelen doe je door het einde te bereiken en Bandage Girl te raken. Maar wel liefde vol natuurlijk.
In sommige levels liggen pleisters. Deze pleisters geven je toegang tot extra levels als je er 10 verzameld hebt. Het ding is wel dat deze op erg lastige plekken liggen/hangen/zweven. Hier komt dan ook de uitdaging om de hoek kijken. Met daar bovenop nog de tijd. Elke level heeft een klok die meeloopt. Je mag er zo lang over doen als je wil, maar het is de bedoeling ze zo snel mogelijk uit te spelen zodat je een A+-grade krijgt. Want dat is toch wat je wil bereiken. Daarbij zijn er warpzones in levels verstopt die je alleen kan bereiken als je snel genoeg bent. Want deze verdwijnen na een aantal seconden. Kortom; haast is geboden, helemaal aan het einde van de levels in de bossfights.
Super Meat Boy is wat mij betreft nooit meer overtroffen. Super Meat Boy Forever, Flea! of The End if Nigh zijn allemaal prima games, sommige beter dan anderen, maar het bereikt nooit het succes van Super Meat Boy voor mij. De game komt, net als Braid, ook voor in Indie Game: The Movie waarbij je de stress van de heren ziet als de game toch niet te zijn blijkt op 20 oktober 2010 als deze uit hoort te komen. Maar ook het succes wat daarna bereikt wordt. Een echte klassieker die 100% in een top 25 thuis hoort op de Xbox 360.
-
arjen1981
- Animal Crossing Tour 2020
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Ook weer zo'n mooie (kleine) en verslaafde game. Ik ben het ook eens dat niemand dit concept ooit beter heeft gedaan. Hoe meer ik dit soort releases in de top zie. Hoe meer andere vergelijkbare releases in mij op komen. Als we straks klaar zijn moeten we allemaal nog maar even lijstjes maken van wat de top niet gehaald heeft. Want er is zo ontzettend veel van dit in deze generatie!
-
KillingRaptor
- Locatie: Izegem, België
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Oh man, deze heb ik vaak gespeeld op mijn 360 indertijd! Geweldige precision platformer dit. Ook zo grappig dat je dan uiteindelijk al die mannetjes ziet afgaan bij al je pogingen.
-
toejam
- Locatie: Apeldoorn
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Geweldige game, ik zuig qua skills maar wat heb ik dit veel gespeeld. Echt top 25 materiaal ja.
Professional dabbler
-
toejam
- Locatie: Apeldoorn
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Oeps, ga morgen in de pen klimmen.
Professional dabbler
-
toejam
- Locatie: Apeldoorn
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Mass Effect
Release date: 23 november 2007
Ontwikkelaar: BioWare
Genre: ARPG
Het waren mooie tijden voor de Xbox 360. Eindelijk kwam de console op stoom en de mooie games vlogen je om de oren. Als ontwikkelaar met de letter B in je naam was je wat minder gelukkig maar gelukkig viel de relatie tussen Microsoft en BioWare pas uiteen nadat ze dit eerste deel van Mass Effect hadden opgeleverd. En wat een game hebben ze neergezet.
Het kiezen van de juiste Shephard leek voor mij in 2008 nog niet eens zo heel belangrijk. Ik had dit spel van een afstandje bekeken en hoewel het er best aardig uit zag was ik vooral andere dingen aan het doen en het zou wel weer zo'n spel worden. Dus toen Lisa Shephard de engineer begon aan haar eerste stapjes op Eden Prime had ik nog geen al te hoge verwachtingen. Het was goed, maar voor mij was Oblivion op dat moment beter.
Maar wat doet Mass Effect dan? In de basis is het een squad based shooter met RPG-elementen. Dit eerste deel is ook heel erg loot-based dus containers openen, vijanden looten en daar betere spullen uit halen om zelf en je squad mates aan te trekken. Geen ammo, alleen cooldown op wapens waarbij de stats van het wapen uitmaken of die veel schade doet maar met weinig kogels al oververhit raakt, of dat je juist door kan knallen maar met erwten schiet.
Je squad mates bedien je via sneltoetsen of een pauzewiel waarbij je ze een kant op kunt sturen, het liefst in dekking natuurlijk, of bepaalde bonuskrachten kan laten uitvoeren. En daarmee gaan we naar het universum.
De mensheid heeft op Mars een oude basis van een onbekend soort aliens ontdekt en bij Pluto een maan die stiekem een soort springplank naar een groter universum blijkt. En dan gaat het snel. We blijken ook te beschikken over latente biotische krachten waarmee je met je geest objecten kunt verplaatsen of vermorzelen.
De first contact war volgt waarbij we uiteraard in de lijn der verwachting meteen in oorlog komen met het eerste dat we zien en bijna uitgeroeid worden. Daarna vinden we langzaam maar zeker onze plek in een universum gevuld met andere intelligente wezens zoals de Asari, Turians, Salarians en Krogan die allemaal op hun eigen manier ook zo'n strijd door maken.
Jouw rol begint echter bij een aantal vreemde gebeurtenissen die specifiek gericht lijken op menselijke koloniën. Er verdwijnen talloze mensen maar er zijn ook verhalen over vreemde aliens, de zogenaamde Protheans. Die zouden 50.000 jaar geleden geleefd hebben en een enorme beschaving gehad moeten hebben om plotseling in het niets te verdwijnen.
Samen met je squad ga je op zoek naar antwoorden. En dat is waar Mass Effect ineens begint te stralen. Je kronkelt je door een labyrint van dialogen die soms over de missie gaan, maar ook over hele andere soms elementaire zaken. Vertrouwen we de aliens wel, wat vinden ze van ons. Bestaat er wel gevaar, en is het echt alleen de mensheid die geraakt wordt? Alle politiek om de verhalen heen zit heel erg in het verhaal ingeweven en hoewel Shephard het niet boeit wordt Shephard hier wel gewoon onderdeel van. Maar een pion, of een speler?
En tussendoor doe je missies, verken je planeten en stel je alles in het werk om de onderste steen boven te krijgen. En daarbij zijn er gewoon hele gave gevechten zoals met een Asari Matriarch op een ijsplaneet.
Het spel kent echter ook wel wat mindere puntjes. Zo zijn alle bases op alle planeten van alle vijanden nagenoeg hetzelfde. Is rijden met de Mako gewoon dom en zijn de planeten leeg en saai. Rondjes rennen op de Citadel en de eindeloze laadschermen zijn ook in de Legendary Edition gewoon niet beter geworden.
Maar toch. De gesprekken die je hebt in de game met je squad mates, daar zit de kracht. De band die je opbouwt met bijv. Garrus en Liara. Dat maakte dit toen al een game die ik heel graag een tweede keer op insanity doorspeelde en begin dit jaar gewoon weer in de Legendary Edition. En ja gewoon alle side quests weer gedaan. Inclusief die ene met dat stomme aapje waar je niet overheen mag rijden.... Foei Toejam! Niet nog zo'n aapje.......
I should go...
Release date: 23 november 2007
Ontwikkelaar: BioWare
Genre: ARPG
Het waren mooie tijden voor de Xbox 360. Eindelijk kwam de console op stoom en de mooie games vlogen je om de oren. Als ontwikkelaar met de letter B in je naam was je wat minder gelukkig maar gelukkig viel de relatie tussen Microsoft en BioWare pas uiteen nadat ze dit eerste deel van Mass Effect hadden opgeleverd. En wat een game hebben ze neergezet.
Het kiezen van de juiste Shephard leek voor mij in 2008 nog niet eens zo heel belangrijk. Ik had dit spel van een afstandje bekeken en hoewel het er best aardig uit zag was ik vooral andere dingen aan het doen en het zou wel weer zo'n spel worden. Dus toen Lisa Shephard de engineer begon aan haar eerste stapjes op Eden Prime had ik nog geen al te hoge verwachtingen. Het was goed, maar voor mij was Oblivion op dat moment beter.
Maar wat doet Mass Effect dan? In de basis is het een squad based shooter met RPG-elementen. Dit eerste deel is ook heel erg loot-based dus containers openen, vijanden looten en daar betere spullen uit halen om zelf en je squad mates aan te trekken. Geen ammo, alleen cooldown op wapens waarbij de stats van het wapen uitmaken of die veel schade doet maar met weinig kogels al oververhit raakt, of dat je juist door kan knallen maar met erwten schiet.
Je squad mates bedien je via sneltoetsen of een pauzewiel waarbij je ze een kant op kunt sturen, het liefst in dekking natuurlijk, of bepaalde bonuskrachten kan laten uitvoeren. En daarmee gaan we naar het universum.
De mensheid heeft op Mars een oude basis van een onbekend soort aliens ontdekt en bij Pluto een maan die stiekem een soort springplank naar een groter universum blijkt. En dan gaat het snel. We blijken ook te beschikken over latente biotische krachten waarmee je met je geest objecten kunt verplaatsen of vermorzelen.
De first contact war volgt waarbij we uiteraard in de lijn der verwachting meteen in oorlog komen met het eerste dat we zien en bijna uitgeroeid worden. Daarna vinden we langzaam maar zeker onze plek in een universum gevuld met andere intelligente wezens zoals de Asari, Turians, Salarians en Krogan die allemaal op hun eigen manier ook zo'n strijd door maken.
Jouw rol begint echter bij een aantal vreemde gebeurtenissen die specifiek gericht lijken op menselijke koloniën. Er verdwijnen talloze mensen maar er zijn ook verhalen over vreemde aliens, de zogenaamde Protheans. Die zouden 50.000 jaar geleden geleefd hebben en een enorme beschaving gehad moeten hebben om plotseling in het niets te verdwijnen.
Samen met je squad ga je op zoek naar antwoorden. En dat is waar Mass Effect ineens begint te stralen. Je kronkelt je door een labyrint van dialogen die soms over de missie gaan, maar ook over hele andere soms elementaire zaken. Vertrouwen we de aliens wel, wat vinden ze van ons. Bestaat er wel gevaar, en is het echt alleen de mensheid die geraakt wordt? Alle politiek om de verhalen heen zit heel erg in het verhaal ingeweven en hoewel Shephard het niet boeit wordt Shephard hier wel gewoon onderdeel van. Maar een pion, of een speler?
En tussendoor doe je missies, verken je planeten en stel je alles in het werk om de onderste steen boven te krijgen. En daarbij zijn er gewoon hele gave gevechten zoals met een Asari Matriarch op een ijsplaneet.
Het spel kent echter ook wel wat mindere puntjes. Zo zijn alle bases op alle planeten van alle vijanden nagenoeg hetzelfde. Is rijden met de Mako gewoon dom en zijn de planeten leeg en saai. Rondjes rennen op de Citadel en de eindeloze laadschermen zijn ook in de Legendary Edition gewoon niet beter geworden.
Maar toch. De gesprekken die je hebt in de game met je squad mates, daar zit de kracht. De band die je opbouwt met bijv. Garrus en Liara. Dat maakte dit toen al een game die ik heel graag een tweede keer op insanity doorspeelde en begin dit jaar gewoon weer in de Legendary Edition. En ja gewoon alle side quests weer gedaan. Inclusief die ene met dat stomme aapje waar je niet overheen mag rijden.... Foei Toejam! Niet nog zo'n aapje.......
I should go...
Professional dabbler
-
Apenheul
- Beheerder
- Contacteer:
- Locatie: 's-Hertogenbosch
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Mass Effect had ik ook zeker wel in dit topic verwacht. Ik ben gisteren toevallig begonnen aan KOTOR en de 'roots' van Mass Effect zijn heel duidelijk zichtbaar in die game 
-
Dynamike
- Beheerder
- Contacteer:
- Locatie: Enschede
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Deze game had ik totaal niet verwacht, maar dat komt waarschijnlijk omdat die niet top off mind is voor mij. Maar ik weet wel dat deze zoveel goeds heeft gedaan voor heel veel mensen en de trilogie voor velen hoog op de lijst staat van beste games, dat het ook niet echt een verrassing is.
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Een beetje hetzelfde verhaal voor mij. Ik ben nooit een fan van westerse RPG's geweest. Heb deze, en dus ook Oblivion enzo geskipt. Maar wel een mooie bijdrage!
Mijn nieuwe komt morgen !
Mijn nieuwe komt morgen !
-
OldSchool
- Contacteer:
-
arjen1981
- Animal Crossing Tour 2020
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Ik had deze juist weer wel verwacht. Maar ik heb ook een niet populaire mening wat betreft Mass Effect. Waar ik KOTOR nog kon waarderen snakte ik bij deze serie terug naar de Bioware van Baldur's Gate I & II.
-
Apenheul
- Beheerder
- Contacteer:
- Locatie: 's-Hertogenbosch
Bericht
Re: Button Bashers Top 25 Draft: Microsoft Xbox 360
Call of Duty 4: Modern Warfare
Release date: 2007
Ontwikkelaar: Infinity Ward
Genre: First-person Shooter
Mijn eerste aanraking met de Call of Duty serie was via de Xbox 360 launch titel Call of Duty 2. Het was niet alleen mijn eerste COD, maar ook mijn eerste 360 game en daarmee automatisch ook de eerste HD game die ik op mijn gloedjenieuwe HD-Ready LCD TV speelde. Daarbovenop was het ook nog eens de eerste console game die ik online speelde. Lang verhaal kort: Ik was zwaar onder de indruk en direct fan van de serie. Al was die liefde in eerste instantie van korte duur, omdat COD 3 voor mij een flinke teleurstelling was. Wapens voelden ineens aan alsof ze van plastic waren, de multiplayer maps waren stukken minder tof ect. Pas later ontdekte ik dat de game ontwikkeld was door een compleet andere studio (Treyarch) en dat ik hun games, zo zou later blijken, gewoon een pak minder leuk vond dan de ‘echte’ Infinity Ward delen. Want daarna kwam dus Call of Duty 4: Modern Warfare.
Modern Warfare veranderende eigenhandig de manier waarop we shooters voortaan zouden spelen. Allereerst de setting. Hiervóór had je grofweg twee soorten war-shooters: óf je liep te ploeteren op het strand van Normandië in de zoveelste WOII shooter, óf je knalde op aliens terug naar hun eigen planeet. Infinity Ward durfde het aan om het destijds zeer actuele thema terrorisme aan te snijden en te gebruiken in de game. En waar de hoofdpersonages in shooters hiervoor bijna altijd inwisselbare ‘John Doe’s’ waren, weet sinds COD4 iedereen en zijn moeder wie John ‘Soap’ McTavish en Captain (John) Price zijn. Hoe getrouw de D-day stranding in Normandië ook werd nagebootst in Medal of Honour en eerdere Call of Duty delen, die eerste keer dat je in je camouflagepak door het radioactieve gebied sluipt in de legendarische “All Ghillied up” missie en vervolgens moet zien te overleven bij het overwoekerde reuzenrad van Pripyat, vergeet je nooit meer.
En dan heb ik het alleen nog maar over de single-player gehad. Waar Modern Warfare verreweg de meeste indruk maakte was in de briljante multiplayer. Het was de eerste shooter die een soort RPG systeem introduceerde, met een level systeem en experience points (XP). Hoe hoger je level: hoe beter je perks, je killstreak-rewards en hoe meer wapens en attachments je unlockte. En hoe langer je kill-streaks duurden, des te vetter werden de beloningen. Van een UAV tot een Nuke strike en alles er tussenin. De ontwikkelaars hadden ook een flink aantal toffe missions toegevoegd waar je flink wat extra XP mee kon verdienen. “kill een vijand, raap zijn wapen op en kill hem nogmaals met zijn eigen wapen” of “kill drie of meer vijanden met één granaat”, dat soort werk. Een aantal van de maps van COD4 (zoals ‘Crash’, ‘Overgrown’ en ‘Strike’ behoren tot de meest legendarische uit het genre.
COD4 had voor mij helaas ook een mindere kant: Het was de eerste (en tot nu toe enige) game waar ik écht verslaafd aan ben geweest. Ik woonde nog niet zo lang op mezelf, had nog geen kinderen en mijn vriendin woonde nog deels bij haar ouders. In het begin speelde ik regelmatig tot laat op de avond, of zelfs diep in de nacht (wat ik wel vaker deed als een game me erg boeide), maar op een gegeven moment ging de 360 direct aan als ik thuis kwam van het werk en kwamen de nachtelijke sessies steeds vaker voor. Dan zat ik de volgende ochtend met kleine oogjes op het werk vanwege ernstig slaaptekort. Op een gegeven moment ging ik me dus ziek melden, zodat ik uit kon slapen. En als ik wakker was, ging natuurlijk direct de 360 weer aan. Op een gegeven moment was iedereen in mijn omgeving er wel een beetje klaar mee en gelukkig zag ik zelf ook vrij snel in dat het zo niet langer kon. Ik heb hierna nog wel flink wat COD games gespeeld, maar zonder de obsessieve drang om de laatste prestige te halen of een zo hoog mogelijke kill-death ratio. Het hielp ook mee dat de COD serie hierna jarenlang met het deel achteruit zou gaan trouwens.
Release date: 2007
Ontwikkelaar: Infinity Ward
Genre: First-person Shooter
Mijn eerste aanraking met de Call of Duty serie was via de Xbox 360 launch titel Call of Duty 2. Het was niet alleen mijn eerste COD, maar ook mijn eerste 360 game en daarmee automatisch ook de eerste HD game die ik op mijn gloedjenieuwe HD-Ready LCD TV speelde. Daarbovenop was het ook nog eens de eerste console game die ik online speelde. Lang verhaal kort: Ik was zwaar onder de indruk en direct fan van de serie. Al was die liefde in eerste instantie van korte duur, omdat COD 3 voor mij een flinke teleurstelling was. Wapens voelden ineens aan alsof ze van plastic waren, de multiplayer maps waren stukken minder tof ect. Pas later ontdekte ik dat de game ontwikkeld was door een compleet andere studio (Treyarch) en dat ik hun games, zo zou later blijken, gewoon een pak minder leuk vond dan de ‘echte’ Infinity Ward delen. Want daarna kwam dus Call of Duty 4: Modern Warfare.
Modern Warfare veranderende eigenhandig de manier waarop we shooters voortaan zouden spelen. Allereerst de setting. Hiervóór had je grofweg twee soorten war-shooters: óf je liep te ploeteren op het strand van Normandië in de zoveelste WOII shooter, óf je knalde op aliens terug naar hun eigen planeet. Infinity Ward durfde het aan om het destijds zeer actuele thema terrorisme aan te snijden en te gebruiken in de game. En waar de hoofdpersonages in shooters hiervoor bijna altijd inwisselbare ‘John Doe’s’ waren, weet sinds COD4 iedereen en zijn moeder wie John ‘Soap’ McTavish en Captain (John) Price zijn. Hoe getrouw de D-day stranding in Normandië ook werd nagebootst in Medal of Honour en eerdere Call of Duty delen, die eerste keer dat je in je camouflagepak door het radioactieve gebied sluipt in de legendarische “All Ghillied up” missie en vervolgens moet zien te overleven bij het overwoekerde reuzenrad van Pripyat, vergeet je nooit meer.
En dan heb ik het alleen nog maar over de single-player gehad. Waar Modern Warfare verreweg de meeste indruk maakte was in de briljante multiplayer. Het was de eerste shooter die een soort RPG systeem introduceerde, met een level systeem en experience points (XP). Hoe hoger je level: hoe beter je perks, je killstreak-rewards en hoe meer wapens en attachments je unlockte. En hoe langer je kill-streaks duurden, des te vetter werden de beloningen. Van een UAV tot een Nuke strike en alles er tussenin. De ontwikkelaars hadden ook een flink aantal toffe missions toegevoegd waar je flink wat extra XP mee kon verdienen. “kill een vijand, raap zijn wapen op en kill hem nogmaals met zijn eigen wapen” of “kill drie of meer vijanden met één granaat”, dat soort werk. Een aantal van de maps van COD4 (zoals ‘Crash’, ‘Overgrown’ en ‘Strike’ behoren tot de meest legendarische uit het genre.
COD4 had voor mij helaas ook een mindere kant: Het was de eerste (en tot nu toe enige) game waar ik écht verslaafd aan ben geweest. Ik woonde nog niet zo lang op mezelf, had nog geen kinderen en mijn vriendin woonde nog deels bij haar ouders. In het begin speelde ik regelmatig tot laat op de avond, of zelfs diep in de nacht (wat ik wel vaker deed als een game me erg boeide), maar op een gegeven moment ging de 360 direct aan als ik thuis kwam van het werk en kwamen de nachtelijke sessies steeds vaker voor. Dan zat ik de volgende ochtend met kleine oogjes op het werk vanwege ernstig slaaptekort. Op een gegeven moment ging ik me dus ziek melden, zodat ik uit kon slapen. En als ik wakker was, ging natuurlijk direct de 360 weer aan. Op een gegeven moment was iedereen in mijn omgeving er wel een beetje klaar mee en gelukkig zag ik zelf ook vrij snel in dat het zo niet langer kon. Ik heb hierna nog wel flink wat COD games gespeeld, maar zonder de obsessieve drang om de laatste prestige te halen of een zo hoog mogelijke kill-death ratio. Het hielp ook mee dat de COD serie hierna jarenlang met het deel achteruit zou gaan trouwens.